#І
Нібы ў дождж, што смагу скал і пяскоў
Разам з сонцам змог напаіць, –
Расьцьвітаюць чорныя ружы саскоў
Пад дажджом пацалункаў шалёных маіх,
Пад сонцам вуснаў маіх.
Ты не будзеш, не будзеш давеку маёй,
Прынамсі, на гэтай сьмяглай зямлі...
Але ж сьведкаю неба... Ружы цьвілі...
Але сьведкай Алах, што ружы цьвілі...
Боль і горыч мой: ружы цьвілі...
Цьвілі... Чорныя ружы цьвілі.
#ІІ
І сонца, і дзень, і паўночны цень,
І раніца ў сумнай журбе...
Гады сплываюць, і дні лятуць,
А я ўсё шукаю цябе.
Без каня і асла, без глытка вады
Я іду па міжгор’ях сухіх
І часам цалую твае сьляды
І зноўку губляю іх.
Дзе тая крыніца, каля якой
Пераседзела поўдня пажар,
Дзе той горны дуб, што лістотай сваёй
Зацяняў ад сонца твой твар?
Што мне дзюба грыфа, джала зьмяі,
Аднарога сьмяротны рог?!
Я ў барса спытаю, сьцежкай якой
Можна ўпасьці да любых ног.
Не зьнікай! Зьлітуйся! Над зямлёй
Таеш ты, як над сакляй дым.
І ўсё ж каханьне са мной, са мной,
Як Яйла, Чатырдаг і мора – са мной
І ўсё ж каханне са мной...
У сэрцы маім.
1969
|
|
